ASA Leuven
Het beeld van de verwonde oude dame staat nog vers op het netvlies gebrand wanneer ons het nieuws overvalt dat er zes vrouwen overleden zijn tijdens een criminele schietpartij in Atlanta, enkel omdat ze Aziatisch waren. Al deze racistische haat-activiteiten die globaal plaatsvonden en nog steeds gebeuren, heeft velen van ons diep tot nadenken gezet. Een van onze leden heeft ook besloten om haar stem te verheffen en vertelt ons hoe zij racisme ervaart. We willen als Asian Student Association een woordje hierover kwijt. Deze tekst is niet bedoeld om een uitleg te geven aan haar persoonlijke ervaring. Wij nemen de vrijheid om andere dingen aan te kaarten die ons ook belangrijk lijken. We willen een safe space creëren waar iedereen welkom is. ASA is gevormd met het oog op het bouwen van een community voor mensen zoals onder andere Aziaten in België die niet helemaal in het beeld van de maatschappij passen. Mocht je je verhaal willen doen of een geval van racisme melden, vormen wij als ASA graag de contactpersoon om het voor te leggen aan het orgaan grensoverschrijdend gedrag van de KU Leuven.
"ik realiseerde me zonet dat ik vanaf rond mijn 13 jaar mijn best deed om intimiderend en koud over te komen bij vreemdelingen/kennissen als defence mechanism tegen mensen die mij bij een eerste ontmoeting als opportuniteit zouden zien om mijn etniciteit en ik als inspiratie te zien voor een grap
ik verkoos maw ontoegankelijkheid boven toegankelijkheid uit angst voor racistische uitspraken die naar mij gegooid zouden worden; ik heb lowkey zin om te ranten hierover dus ik ga het gewoon doen bahhaha
ik heb heel lang proberen vermijden te lachen in het openbaar puur door opmerkingen die gemaakt werden over mijn ooggrootte en ondertussen cringe ik fysiek van de term "spleetogen". ik verbeterde eens een spelfout op het snapchatverhaal van een jongen en hij koos ervoor om me te vertellen dat ik maar beter zou beginnen sparen om plastische chirurgie voor mijn ogen te krijgen. ik ben ontelbare keren aangesproken geweest door mensen die zich afvroegen "of ik wel even veel zag als hun" of "of mijn ervaring van de wereld anders was", "want ja, met zo een ogen??"
op straat bestaat de kans quasi altijd dat ik aangesproken word door kinderen/(dronken) jongeren/downright volwassenen, waarna ze hun ooghoeken optrekken en smalend wegstappen. een leerkracht Frans schreeuwde eens naar mij dat ik niet moest slapen tijdens har les en dat ze me enorm onrespectvol vond om die reden, terwijl mijn ogen wijd open waren (2x zelfs, ze maakte dezelfde opmerking nogmaals nadat ik haar zei dat ik niet sliep). op momenten word ik door mannen aangesproken in het openbaar met de opmerking dat mijn "oosterse ogen heel sexy zijn". over het algemeen had ik ook lange tijd moeite met mijn eigen ogen aantrekkelijk/mooi te vinden; het is nog maar een jaar(!!) geleden dat ik ook in mijn ogen schoonheid begon te zien. één jaar van de 19 dus
ik krijg constant te horen dat ik chinees ben/mensen gaan er meteen vanuit dat ik chinees ben, op straat wordt "ni hao" of "ching chong" (somehow) schaamteloos in mijn richting geroepen; mijn lichaam kan gewoon geen andere reactie daarop hebben dan afkeer op dit punt.
daarop aansluitend word ik continu verward met andere aziaten: een leerkracht cw sprak me geregeld aan bij de naam van een ander aziatisch meisje van onze richting, ik zette me in een aula en een meisje dat achter mij zat begon letterlijk te gokken welke aziaat ik was die zij 'toevallig' 'via via' kende en gooide vervolgens met namen naar mijn gezicht terwijl ik haar bij elke naam moest zeggen dat ik niet was wie ze dacht dat ik was, als ik op straat/in winkels rondloop word ik random 'herkend' door mensen die denken dat ik een andere aziaat ben die ze kennen & tbh idk? lijken wij zó hard op elkaar dat je je aziatische vrienden en kennissen niet eens kunt onderscheiden van wildvreemden? imo zegt dat meer over die mensen dan over of wij al dan niet 'op elkaar lijken' of niet
er zijn ook gewoon heel veel foute opvattingen over azië/aziaten in het algemeen; mensen stellen mij doodserieus vragen zoals "o ok je bent van korea, maar je spreekt dan toch nog chinees?" "ah je bent koreaans, dan ken je die random andere aziaten van willekeurige steden in belgië toch sowieso ook he:)?"
de onwetendheid en de onbeschaamdheid over hun onwetendheid spat er praktisch van af
ik heb (zoals wss veel andere aziaten/POC?) een fase gehad waarin ik alles wat te maken had met mijn cultuur verwierp en mezelf zo westers mogelijk probeerde te gedragen/kleden/etc. ik protesteerde bvb vaak toen mijn ouders me koreaans eten wilden meegeven naar school en ik nam nooit stokjes mee naar school omdat dat in mijn ogen enkel het racisme zou voeden en zou doen groeien(?) ik heb achteraf ook grotendeels afstand genomen van de cultuur die door mijn ouders werd meegegeven tijdens mijn opvoeding en tbh ik had het zelfs niet door tot ik besefte hoe oppervlakkig mijn kennis was (geworden) over de culturele erfenis van mijn afkomst
ik wou niet geassocieerd worden met korea; toen er op het feit werd gewezen dat ik koreaans was tijdens geschiedenislessen, lessen cultuurwetenschappen etc probeerde ik het zo nonchalant mogelijk weg te lachen. je wordt in quasi elke situatie naar verwezen/omschreven als "die ene aziaat" en het feit dat er zoveel nadruk op je etniciteit wordt gelegd zorgt ervoor dat je je als persoon/individu onzichtbaar voelt, je wordt in een hoek geduwd waar mensen al enorm veel vooroordelen over je hebben en het idee leefde onderhuids in mij dat me westers gedragen me de vrijheid zou geven om een individu te zijn ipv een etniciteit
fetisjisme is iets waarmee ik vanaf mijn 14-15 jaar in aanraking begon te komen. bij elke relatie die ik heb gehad werd er meedogenloos gespeculeerd door anderen (die buiten mijn relaties stonden) dat mijn partners enkel iets wilden met mij omwille van het feit dat ik aziatisch was/door mijn aziatische features. het schaadt letterlijk je zelfperceptie en je zelfwaarde omdat er vanaf een bepaald moment geen onderscheid meer bestaat tussen jou als individu en je ras
iemand met wie ik samen was declareerde openlijk dat hij 'iets had' voor aziaten en dat hij na mij "nooit meer een white girl zou daten"; na mij is hij dan ook een andere zuid-koreaan beginnen daten, wat mij tbh niet verbaast gezien hoe gefocussed hij leek te zijn op het feit dat ik aziatisch/zuid-koreaans was: hij deed uitspraken over "hoeveel intrigerender wij waren" en hoe "hij niet kon wachten om mixed baby's te hebben". het heeft mij verwoest en het degouteert me oprecht, los van zijn (misschien onschuldige) intenties
bij elke geïnteresseerde persoon stel(de) ik me de vraag of hij/zij zich aangetrokken voelt/voelde tot mij als individu of mij in het kader van mijn ras. het werkt echt detrimentaal en ik weet tbh niet meer wie ik ben of wie ik zou moeten horen te zijn, omdat mensen zo vaak en zo snel de neiging hebben om ons in hokken van ons ras te steken of om ons te definiëren aan de hand van onze afkomst
mijn persoonlijke successen, verwezenlijkingen en talenten worden continu geminimaliseerd, "ah ja natuurlijk heeft zij goed gehaald op die toets, zij is asian" "ahhh maar zij is asiannnn" "waarom ben je zo verbaasd/blij dat je het goed doet hahaha je bent asian". ik heb bereikt wat ik heb bereikt dankzij mijn eigen inzet en mijn eigen capaciteiten. het is niet vanzelfsprekend dat elke aziaat consistently het allerbeste haalt, puur doordat hij/zij een aziaat is
het zou inderdaad kunnen dat er socioculturele rollen in meespelen, maar dat rechtvaardigt imo niet dat je iemands verwezenlijkingen wegschuift en toeschrijft aan zijn/haar afkomst. ik heb momenteel geen idee meer hoe ik moet omgaan met het concept van ik die talenten zou hebben/veel potentieel zou hebben/intelligent zou zijn, deels doordat het geluk, dat gekoppeld gaat met dingen bereiken/goed presteren, me doorheen mijn leven werd afgepakt door mensen die zulke opmerkingen maakten
tbh ik ben dit al jaren geleden beu geraakt. ik heb muren moeten opbouwen en mijn eigen muren moeten afbreken uit angst en woede, ik heb moeten leren hoe ik met mijn woede moest leven. ik wil tbh gewoon zeggen dat het absoluut niet enkel gaat om de gewelddaden van dit afgelopen jaar, het gaat ook over woorden en acties die de meerderheid van ons(?) heel ons leven lang hebben moeten aanhoren en verdragen. ik hoop dat mensen verdraagzamer en begripvoller zullen leren zijn, ook de mensen die mij soms dagelijks passieve vormen van racisme voorschotel(d)en"
De Aziatische gemeenschap maakt vaak iets mee dat ik subtiel racisme zou willen noemen. Naast dingen zoals ‘spleetoog’, ‘ching chong’ of ‘rijstkakker’ die voor velen duidelijk geen acceptabele dingen zijn om naar iemand te roepen. Het probleem ligt vooral bij de dingen die nog onder de radar gaan. ‘Kan je wel zien met die ogen?’, ‘Ze spreekt wel goed Nederlands voor een Chinees’ of ‘Ma ijkes, hoe kunt ge dat zelfs eten?’. De voorbeelden die ik geef zijn misschien zelfs niet eens zo subtiel voor sommigen onder ons, maar velen zullen niet zien wat het effect van deze woorden zijn. ‘Wat als ze nu echt gewoon curieus of verrast zijn?’, kan ik al sommige van jullie horen denken. De manier hoe iets gezegd wordt is vaak belangrijker dan wat je nu eigenlijk zegt. Om het voorbeeld van het voedsel nog eens aan te kaarten, als het gezegd werd in de zin van ‘Wow die geur is zeer sterk, eten jullie vaak gerechten met zo een sterke smaak?’, klink je veel nieuwsgieriger en kaart je op hetzelfde moment aan wat je zo verraste. Sta eens stil bij de dingen die je gaat zeggen tegen iemand. Dit is geen handleiding hoe je tegen Aziaten moet spreken, maar hoe je een conversatie houdt zonder vooroordelen.
De schrijver spreekt dit letterlijk zelf aan, maar fetisjisme is iets waar veel Aziaten mee moeten omgaan. Met de rise van Kpop, Anime en Chinese drama’s is er duidelijk een grotere interesse voor Aziaten gekomen. Niet in de cultuur, maar in de mensen. Niet in de ‘mensen’, maar het ras. Hoe de persoon nu zelf is staat op de 2e plaats tegenover het ras. Zolang dat ze spleetogen heeft, slank is en heel fair skin heeft, dan maakt het mij niet uit hoe ze is. Om niet te beginnen over het feit dat er veel Aziaten niet eens aan deze criteria voldoen, maar dat is een kwestie voor een andere keer. Als je geen idee hebt of je dit zelf doet dan moet je maar eens denken of dat je haar/hem ook leuk zou vinden als ze Belgisch zouden zijn. Subtiel racisme en fetisjisme zorgen voor een prachtige mengeling die er uiteindelijk voor zorgt dat het duidelijk is dat wie je als karakter bent veel minder relevant is dan je ras. Je wordt zowel uitgelachen als aanbeden, alleen op de basis van je etniciteit. Je bent de Aziaat, de Chinees, maar je zal nooit degene zijn die skateboardt of die met zijn zwart haar en bruine ogen, want zo zien we er blijkbaar allemaal uit. Dat het tot het punt moet komen waar je moet kiezen tussen de etniciteit, cultuur en deel van je identiteit of de cultuur die het zo leuk vindt om er een punt van te maken dat je anders bent. Jammer genoeg is de keuze tussen geen aandacht of ongewenste aandacht snel gemaakt. Het maakt het zeer moeilijk om achter onze cultuur te staan hoe spijtig dat ook klinkt.
Het laatste dat ik wil aanspreken is de mythe van de model minority. Aziaten zitten vaak in een zeer vreemde positie tegenover andere minorities. Wij worden vaak gezien als hardwerkend, slim, ambitieus en ijverig. Hoewel dit goed in de oren klinkt, heeft het veel subtiele gevolgen. De schrijver spreekt de keren aan waar haar goede punten en resultaten alleen maar afhankelijk waren van haar afkomst. Voor velen heeft het niks te maken met de moeite die ze erin staken of de affiniteit die ze hebben voor een bepaald vak of richting. ‘Ja duh, je bent Asian. Tuurlijk heb je goed gehaald op die test.’ Niks wat je doet of zegt zal je ooit door jezelf als persoon geweest zijn. Een onschuldige zin die misschien al eens gezien hebt is ‘No matter what you try or do, there’s always an Asian better than you’. Een zin die op zich onschuldig lijkt, maar wel hetzelfde verhaal naar boven brengt.
Één van de dingen die me het meeste pijn doet in het bericht was dat ze niet eens zeker wisten welke talenten nu van haar waren. “Ben ik goed in wiskunde omdat ik er een aanleg voor heb of omdat ik Chinees ben?”, “Ben ik goed in League of Legends omdat ik zolang gespeeld heb of is het omdat ik Koreaan ben, net zoals alle goeie teams?” De vraag begint oorverdovend te worden. Elk succes dat je ooit bereikt hebt komt door iets waar je geen controle over hebt, maar wees maar zeker dat elke mislukking JOUW SCHULD is. Een situatie waar je alleen maar kan verliezen.
Om af te sluiten zou ik me graag willen voorstellen.
Mijn naam is Steve De picker, ik ben 22 en studeer industriële wetenschappen aan Groep T. Mijn hobbies zijn talen leren, volleyballen en gamen, vooral fighting games hihi. Ik ben Belg en Chinees, maar het dichtste dat ik bij China ben geraakt is Taiwan. Ik ben een 1m92 wat wel redelijk groot is ookal zeg ik het zelf. Aangenaam kennis maken!
Dit is hoe ik mezelf zou voorstellen, maar dit is hoe het soms kan voelen.
Mijn naam is Steve De Picker en ik ben Chinees.
Comments