ASA Leuven
Deze foto staat nog altijd in mijn geheugen gebrand. Ik kan geen gezichten onthouden maar dit onthield ik wel.
Heel mijn leven was ik altijd al 'anders' omwille van mijn 'spleetogen', 'gele huidskleur' en 'zwart haar', maar niemand wees me erop. Ik vond het normaal dat ik 2 talen kende, anders at thuis, en elke week naar de kerk moest.
Nooit had ik gedacht dat het een punt van spot kon zijn, gewoon omdat ik zo geboren was. Plots kwam ik in het middelbaar en hoorde ik van anderen hoe ze lachten met mijn afkomst en foto's deelden waarbij ze lachten met Aziaten en hun uiterlijke kenmerken. Hoe kon ik in godsnaam goed zien door die spleetogen? Ik was ineens anders, nog steeds mezelf, maar plots was het iets negatief. Plots was het slecht om thuis een andere taal te spreken, om anders te eten en om anders met de ogen samen te knijpen bij het lachen.
Omdat ik naar de kerk ging, had ik in mijn hoofd gesprekken met God. Vroeger vroeg ik hem dingen zoals: ik hoop dat ik goeie punten op rekenen haal, ik hoop dat ik goed op die Franse test scoor.
Nu was het: Ik wou dat ik in een Belgisch gezin was geboren. Ik wou dat ik de tijd kon terug spoelen zodat mijn ouders niet hadden ontmoet en ik misschien ergens anders op de wereld geboren werd. Ik wou dat ik iemand anders was. Dat mijn huidige ik niet bestond. God, waarom moest je me straffen door mij in dit gezin te plaatsen en me dit uiterlijk te geven?
Jarenlang was ik ervan overtuigd dat ik benadeeld was omwille van mijn roots. Het was negatief, niet positief. Je kunt het beter iemand wegwensen in plaats van toewensen.
Mijn onzekerheid groeide alleen maar door de jaren heen, tot ik op de universiteit kwam. Daar was een groep, genaamd ASA (Asian Student Association). Plots was het iets goed om die roots te hebben en om dezelfde smaak in gerechten te hebben. Om gezamenlijk over bepaalde aspecten van cultuur te kunnen praten. Om samen mee uit te gaan en niet als een buitenbeentje te voelen. Toegegeven, ik heb het me hard aangetrokken toen we als groep naar een café gingen en mensen op straat lachten, wezen en riepen: 'Kijk een groep Aziaten door Leuven!', alsof het iets slecht was.
Ondertussen heb ik mijn roots leren accepteren. Ik zie ze zelfs als iets positief. Wie wilt er nu niet van verschillende cuisines eten? Meer talen kunnen spreken? Meer cultuur kunnen ontdekken? Met de occasionele 'Wanneer ga je terug naar je eigen land?' kon ik plots mee leven.
De mensen die zo'n grapjes maakten zeiden: het was maar om te lachen. Het is niet dat we racistisch zijn als we met iemand lachen. We vonden dat gewoon grappig. Het is niet omdat je een grapje ten koste van iemand maakt, dat je iets ergs doet.
Beelden flitsten door mijn hoofd. Ik die wens anders geboren te zijn. Maar het is toch maar een grapje dus niet erg hé?
Comments